L’amour léjé

S’è ön drôl d’istoir k’ariva a Jizèl. Fô dir k’èl étè tèlman amoureuz …

Alor kan Georges l’unvita a « ön pti sorti nokturn riun k’nou deu … », èl ne s’dégonfla pa.

So soir-la, Georges – dan so bô Ödiènèsu flanban neuf – lé konduizi loin de lo vil, jusk’a lo gran forè de Tronsè.

Lo forè de Tronsè è trè immans é trè magnifik, mè ol fô avoué keu lo nui ol è ön peu unprésionan. D’ôtan k’on étè nui de plun lün.

Arivé ô parking dé vizitery, öly sortir de l’Ôdi é s’anfonsèr a pié jusk’ô ker de lo forè. La è ön klèrièr k’è trôôô mignön. Alor k’oly se reupôzè tou t-an se békotan tandreuman, ön valseu lant é dou ler chatouya lé orèyy. Öly se levèr rèver é amorsèr trankilou ön dous dans lé yeuy dan lé yeuy.

Tan t-öly étè absorbé l’ön par l’ôtr k’oly ne remarkèr poin k’ön deuzièm lün montè lanteman dan lo sièl.

Sé z-anfany ne savè pa lé oribleu seucrèy de lo lün rous, sol ki aparè an so klèrièr majik tou lé premié mèrcredi do moi d’out, é unikman lé z-ané bisèxtil.

Kan so lün roukun komansa so asansion, d’étranj fénomèny se manifèstèr :

D’abor, l’umer du jen om – juskeu là si gè é primsôtié – s’asonbri. Ansuit la jen fiy s’évapora peu a peu. Disparur d’abor sé joli piéy, pui sé jamby é unsi de suit. Èl de so kôté, se trouvan aléjé é kom flotan dan l’èr, se santè plu amoureuz keu jamè. S’è t-alor k’èl déklara plèn d’émosion a son aman :

— Ô Georges, je me san si léjé dan vô bray …

Le pôvreu jen om de plu z-an plu môsad ne konpreunè riun a se ki lui arivè : « koman avè-il pu s’amouraché d’ün parèy idiot ? » Ne sachan plu ou se mètr, il ne pansè plu k’a fuir. Il tun pourtan bon, parian sur ön prochun chanjman d’umer ki le ramènrè a sé santimany premié.

Lo lün rous monta, monta, é ariva anfun a ôter de lo lün blan. Georges étè alor si éxédé par sa parteunèr k’il ne pouvè plu la voir an puntur, se ki tombè plutô mal kar so istoir se déroul justeuman dan ön puntur. Par kontr, se ki tombè biun, s’è k’a se moman-la il ne rèstè plu de Jizèl k’ön fun mèch de cheuveuy. Sur koi èl disparu toutafè.

Toutakou tou s’étun ; plu de lün, plu riun.

Georges ébèrlué rèsta ön unstan imobil é silansieu. Pui apla : « Jizèl ! Jizèl ! », mè riun. Alor il reparti sel dan lo noir, retrouva a taton lo chemun vèr so ôtô é, Ankor choké par se ki veunè d’arivé, rantra ché lui tèl somnanbul, se mi ô li é s’andormi rèkta.

S’è selman ô matun a so révèy k’il s’an randi kont : il tenè ankor dan so mun ön pti mèch de chveuy rou, kar oui, èl étè rous itou. Lün rous, Jizèl rous, sa dvè èt sa l’truk …

Alor il plera.

É èl ? Ou sk’èl è ? Bun ch’sè pa.

Pour an savoir plus sur lo fransè nouvô, kliké si-dsou :
Konprandr é pratiké l’fransé nouvô